ستایش در بیابان
بیائید پیوسته قربانی ستایش را تقدیم خداوند کنیم
زمانی که در جنگ جهانی دوم در ارتش بریتانیا خدمت می کردم مرا به بیابان های شمال آفریقا فرستادند. زندگی در شرایط بیابانی باعث می شود تا روحیه غرغر و شکایت در شما تقویت شود. این اتفاق بارها برای قوم اسرائیل افتاد و عدم رضایت و داوری خداوند را برای آن ها در پی داشت. از بیابان بسیار خسته شده بودم. از غذا و از سربازان کافر ارتش انگلستان که شروع به شکایت و غرغر می کردند. زمانی که من نیز شکایت کردم دیدم حضور و برکت خداوند از زندگیم برداشته شد. تصمیم گرفتم که روز خاصی را روزه بگیرم و از خداوند بپرسم که چرا حضورش از زندگیم برداشته شده است؟ گفتم خداوندا چرا نزد من نیستی ؟ چرا من باید این زندگی خسته کننده و یکنواخت را در بیابان داشته باشم؟ همان روزعصر خداوند پاسخ مرا داد. او به طور واضح با من سخن گفت : ” چرا تو مرا شکر نمی کنی؟ چرا مرا ستایش نمی کنی؟ ” کمی بعد فکر کردم و متوجه شدم به خاطر ناسپاسی ، حضور خداوند را از دست داده بودم. روح القدس مرا به مطالعه متون مختلف در این باره هدایت کرد که اول تسالونیکیان 5 : 16 – 19 جزو آن قسمت ها است
” همیشه شاد باشید ؛ پیوسته دعا کنید در هر وضعی شکرگزار باشید . زیرا این است اراده خدا برای شما در مسیح عیسی
یک بار دیگر بگویم علت این که ما همیشه شاد نیستیم این است که همواره دعا نمی کنیم و در هر چیزی پیوسته خدا را شکر نمی کنیم. در واقع ما آتش روح را خاموش می کنیم و با غرغر و شکایت آتش روح القدس را در زندگی خود اطفا می کنیم. خداوند از ما انتظار دارد که دائماً قربانی ستایش لبان مان را به او تقدیم کنیم و ستایش قلبی خود را بر زبان بیاوریم
خداوندا از تو متشکرم . تو را ستایش می کنم . اعلام می کنم که من آتش روح را اطفا نخواهم کرد و همواره شاد خواهم بود و همیشه دعا خواهم کرد و در هر چیز شکر گزار خواهم بود. زیرا من باید پیوسته قربانی تشکر را به جای آورم. آمین