لبان شکرگزار
بیائید پیوسته قربانی ستایش را تقدیم خداوند کنیم
این دوازدهمین و آخرین فرمان بیائید است که در کتاب عبرانیان آمده است
” پس بیائید به واسطه عیسی قربانی سپاس را پیوسته به خدا تقدیم کنیم . این قربانی همان ثمره لب هایی است که به نام او معترفند . ” ( عبرانیان 13 : 15
این آیه بسیار به جا و زیبا است زیرا این عملی است که همواره باید آنرا انجام دهیم. اگر در تمام طول سال همواره قربانی تشکر را به خداوند تقدیم کنیم می بینیم تغییرات بسیاری در زندگی ما ایجاد خواهد شد. آخرین مرحله از تقدیم نمودن قربانی تشکر به گونه ای عملی با دو قدم قبلی ارتباط دارد. شکرگزاری به طور طبیعی به ستایش می انجامد. آیات بسیاری در کتاب مقدس وجود دارند که ارتباط شکرگزاری با ستایش را نشان می دهند. یکی از زیباترین آن ها مزمور 100 : 4 است
” به دروازه های او با شکرگزاری داخل شوید و به صحن های او با ستایش . او را سپاس گوئید و نامش را متبارک خوانید
اولین قدم برای دست یابی به حضور خداوند شکرگزاری است و دومین قدم ستایش. شکرگزاری به ستایش می انجامد. در واقع شکرگزاری در پرستش متجلی می شود و پس از آن که شخص به اوج شکرگزاری می رسد خدا را پرستش می کند. قدمی که دقیقا قبل از این کار وجود دارد این است : ” بیائید نزد او به بیرون از اردوگاه برویم ” . این قدم ما را از دو اسارت خشنودی از خود و خشنودی از دنیا آزاد می کند. این قدم مستقیماً با تقدیم نمودن قربانی شکرگزاری در ارتباط است. ممکن است در ابتدا متوجه این مطلب نشوید اما دو مانع در مقابل شکرگزاری دائمی و آزادانه وجود دارند که عبارتند از : ” عشق به خود و عشق به دنیا. ” تا زمانی که احساسات ما بر خودمان یا این دنیا متمرکز است ما واقعاً آزاد نیستیم که خداوند را ستایش کنیم. صلیب این دو مانع را بر می دارد و ما را برای ستایش خداوند آزاد می سازد
خداوندا از تو متشکرم. تو را ستایش می کنم. اعلام می کنم که من تمامی موانعی که در مقابل تقدیم قربانی ستایش به خداوند وجود دارند را از میان برمی دارم. ستایشی که ثمره لبهای ماست. من باید پیوسته قربانی ستایش تقدیم کنم. آمین