پرستش در روح
با خداوند متحد شده و یک روح گشته ایم
زمانی که آنچه خداوند درباره جسم و نفس مان فرمان داده را انجام می دهیم روح ما آزاد می شود تا بتواند با خداوند مشارکت داشته باشد. این مشارکت حتی عالی تر از زمانی است که انسان هنوز سقوط نکرده بود. پولس در اول قرنتیان 17:6می گوید :" اما آن که با خداوند می پیوندد با او یک روح است. " با این حال این تنها روح انسان و نه نفس و بدن او است که می تواند چنین رابطۀ صمیمی و مستقیمی را با خداوند تجربه کند. در درجۀ اول در پرستش است که روح ما وارد یک رابطۀ مستقیم با خداوند می شود. در یوحنا 4 : 23 – 24 عیسی می گوید
"اما زمانی می رسد و هم اکنون فرا رسیده است که پرستندگان راستین پدر را در روح و راستی پرستش خواهند کرد زیرا پدر جویای چنین پرستندگانی است . خدا روح است و پرستندگانش باید او را در روح و راستی بپرستند
عیسی به طور مشخص می گوید که پرستش واقعی توسط روح ما صورت می گیرد . در کلیسای معاصر درک کمی از ماهیت پرستش واقعی وجود دارد زیرا ما تفاوت میان روح و نفس را نمی دانیم. پرستش یک سرگرمی نیست. همچنین پرستش با شکر گزاری هم فرق دارد. ما با نفس مان خدا را شکر می کنیم و این کار صحیحی است. ما از طریق شکر گذاری به حضور خداوند راه می یابیم. اما زمانی که به حضور او رفتیم از طریق پرستش است که ما می توانیم اتحاد واقعی با او را بدست آورده و از آن لذت ببریم. پس پرستش خداوند یکی از اهداف نجات است. این پرستش ابتدا بر زمین و سپس در آسمان ادامه خواهد داشت. این کار بالا ترین و مقدس ترین فعالیتی است که وجود بشر قادر به انجامش است. با این حال پرستش تنها زمانی امکان پذیر است که نفس وجسم خود را تسلیم روح مان کنیم و با آن در هماهنگی عمل نمائیم. چنین پرستشی اغلب چنان عمیق است که واژه ها از تعریف آن قاصراند. در این زمان است که فرد در سکوت و به طور عمیق با خداوند احساس یکی بودن می نماید
خداوندا از تو متشکرم که مرا به خود پیوند داده ای. اعلام می کنم که والاترین فعالیت من این است که بتوانم با خداوند یکی شده ودر روح و راستی او را بپرستم . من با خداوند پیوند یافته و با او یک گشته ام. آمین